De Ramadan is aangebroken.
De maand van de Openbaring aan de wees.

De Openbaring aan de wees.
Een kind zonder een ouder is een wees.
Een volwassene zonder Hem is een wees.
In onze kind-zijn voelen we ons een wees.
In onze angsten voelen we ons een wees.
In onze boosheid voelen we ons een wees.
In het onvoorspelbare van het leven voelen we ons een wees.
In onze trauma’s voelen we ons een wees.
En zelfs in onze ‘geluk’ kunnen we ons een wees voelen, omdat het ‘geluk’ in de wereld of het wereldse geluk nooit toereikend is.
De meest geliefde (s.a.w.) was een wees. Van wie het weeszijn is opgegaan in Zijn Liefde en Nabijheid en de nabijheid en liefde van anderen.
De Volwassene die de wees altijd heeft meegedragen in zich.
Moge Allah s.w.t. de wees in ons geruststellen,
Moge Allah s.w.t. ons in staat stellen om de wees in ons te helpen,
Moge Allah s.w.t. ons helpen om ons weeszijn niet af te dekken,
Moge Allah ons weeszijn doen opgaan in zijn Nabijheid en Liefde en in de verbinding met elkaar, opdat we verbinding met Hem mogen ervaren.

اَلَمْ يَجِدْكَ يَتٖيـماً فَاٰوٰىࣕ 
Heeft Hij jou niet als wees gevonden en jou in bescherming genomen?
Duha-8

Een vredige en gezegende Ramadan toegewenst, opdat je hart, je lichaam en ziel meer rust mogen vinden.

Ramadan Mubarak,

Zehra Türedi